ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ Η ΒΙΑ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ

Το θέμα της βίας στον αθλητισμό, που βγήκε και πάλι στην επιφάνεια τον τελευταίο καιρό, είναι πολύ σοβαρό, βαθύ και πολύ παλιό. Δεν μπορούμε να το αναλύσουμε σε βάθος, όμως ας αφιερώσουμε δύο λέξεις…
Ο αθλητισμός αποτελεί πόλο κοινωνικοποίησης και αγωγής, ένα εξαιρετικό χόμπι για μικρούς αλλά και για μεγάλους. Είτε σε επαγγελματικό, είτε σε ερασιτεχνικό επίπεδο, προσφέρει πολυάριθμα πλεονεκτήματα. Μπορεί να προάγει πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά, την ευγενή άμιλλα, τον υγιή ανταγωνισμό και να συμβάλει στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών. Η άθληση βοηθά στην απόκτηση αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης και στην σωστή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη. Σε μαθαίνει να διαχειρίζεσαι διάφορα συναισθήματα (αδικία, θυμό, εκνευρισμό, επιθετικότητα) και έτσι να χτίζεις έναν τοίχο προστασίας ώστε να διαχειρίζεσαι δύσκολες καταστάσεις όπως π.χ ο σχολικός εκφοβισμός. Γυμνάζει το σώμα και το πνεύμα, μειώνει το άγχος, βελτιώνει τον ύπνο, μας βοηθά να παραμένουμε υγιείς.
Αυτά είναι μερικά από τα οφέλη, σίγουρα μπορούμε και μπορείτε να απαριθμήσετε κι άλλα.
Όμως, δυστυχώς, ακόμα και σε ένα τέτοιο «αγαθό» όπως ο αθλητισμός έχει ριζώσει η βία. Η τυφλή βία, που φτάνει μέχρι και την αφαίρεση της ζωής ενός «αντιπάλου».  Οι συνθήκες μέσα στις οποίες γεννιέται η βία πολλαπλές, ένα φαινόμενο με βαθύτερα κοινωνικά αίτια.
Όσο ο αθλητισμός εμπορευματοποιείται και επιδιώκει μόνο τη νίκη με κάθε μέσο, όσο η ανοχή στον φανατισμό μεγαλώνει, όσο η αδικία προς μία ομάδα υπάρχει και συνεχίζεται, τότε θα υπάρχουν φαινόμενα βίας και αντικοινωνικές συμπεριφορές στους αθλητικούς χώρους. Όσο θα υπάρχει εκμετάλλευση μέσα και γύρω από τον αθλητισμό, όσο κάποιοι θα θρέφουν τον φανατισμό, όσο οι φίλαθλοι γίνονται «ανθρώπινες μάζες» τόσο πιο εύκολη και σίγουρη θα είναι η παραβατική εκτόνωση και η αξιόποινη συμπεριφορά.
Η κοινωνία είναι καθρέφτης και αντανακλά ότι υπάρχει γύρω της, πολλαπλασιάζει τα καλά αλλά και τα άσχημα. Εμείς, οι Σύλλογοι, οι προπονητές και οι γονείς θα πρέπει να αποθαρρύνουμε την αντιαθλητική συμπεριφορά και να τονίζουμε ότι η επιθετικότητα δεν βοηθάει ούτε τον αθλητή, ούτε την ομάδα του. Να γνωρίζει ο αθλητής, ότι η επιθετικότητα είναι λάθος και κατά τη διάρκεια του αγώνα αλλά και στην καθημερινότητα. Πρέπει να του μάθουμε να επιδιώκει την προσωπική βελτίωση και όχι απλά το ξεπέρασμα του αντιπάλου με κάθε τρόπο. Να γνωρίζει ότι, η συμπεριφορά του γίνεται παράδειγμα προς μίμηση και θα πρέπει να είναι πάντα, μέσα σε ένα ηθικό πλαίσιο.
Η Ελλάδα είναι η χώρα που δίδαξε στην ανθρωπότητα το Ολυμπιακό Ιδεώδες. Τον σεβασμό και την αλληλεγγύη στον αγώνα. Δεν θα πρέπει να υπάρχει παραδοχή της ανωτερότητας του νικητή και της αξίας του ηττημένου; Πως αλλιώς μπορεί να ανθίσει ένας χώρος όπως ο αθλητικός και πως αλλιώς μπορεί να διδάξει στην κοινωνία το Ευ Αγωνίζεσθαι;
Μια υπέροχη έννοια, που ευχόμαστε πραγματικά να βρει τις αναφορές της και στην κοινωνία.